Op een morgen ontwaakt Nele en ziet Tijl naast haar op de grond liggen; alsof hij slaapt. Hij verroert zich niet, als ze hem aanraakt. Nele waakt vol smart bij haar dode vriend. Plotseling hoort Nele het geklingel van een bel en ziet ze een boer komen met een spade op de schouder; achter hem de burgemeester en de schepen, alsmede de pastoor en de koster. Ze gaan de stervende het heilige oliesel toedienen. Ze graven een graf en de pastoor bidt de gebeden der doden. Plotseling ziet men het zand bewegen. Tijl komt overeind schudt het zand van zich af en zegt: "Begraaft men de geest, het hart van Vlaanderen? Neen, Vlaanderen kan slapen, maar sterven nooit!" Zo leeft Tijl immer voort, in ons en onder ons.