Wanneer de alleenstaande moeder geen raad meer wist met haar kind werd dit te vondeling gelegd in b.v. een portiekje. Bij de vondelingen werden vaak briefjes gelegd met hun naam en verdere bijzonderheden. Deze briefjes werden dan in twee stukken gescheurd. De moeder hield het ene stuk in de hoop later haar kind nog eens terug te zien. Pasten de twee stukken dan was er geen twijfel mogelijk. Zo brachten ook arme gezinnen waarvan de man werkeloos was of boeren gezinnen na een mislukte oogst vaak hun kinderen naar een weeshuis om het daar te laten verzorgen. Er werden ook veel kinderen naar het weeshuis gebracht als hun ouders overleden waren. Rond de 19e eeuw werden de armen- en weeshuizen beheerd door de kerk of de overheid. Het waren de nonnen die de kinderen verzorgden en onderwijs gaven. Om het budget van de geldverslindende instellingen te verruimen moesten de kinderen vaak lichte handarbeid verrichten.