Onder deze titel brengen de Pleinkijkers dit jaar een interpretatie van het schilderij "St. Christoffel" van Pieter Huys (1519-1584). Op dit moralistische doek verbeeldt de schilder - een leerling van Jeroen Bosch - het gebrek aan matiging der mensheid. Voor de wagen allereerst de witte asceet: door absolute onthouding (en dus het gebrek aan matiging daaraan!) nog slechts een ziekelijke geestverschijning. Daarachter - indrukwekkend oprijzend - een vrouwsfiguur: behangen met symbolen van vruchtbaarheid en lustopwekking (bijenkorf, hertengewei) een "dame" van wel erg losse zeden! Boven op de wagen drie liederlijke lieden die door een volledige "overgave" aan de drank overduidelijk niet meer in staat zijn nog een juiste koers te varen. In de berg een kroeg van bijzonder bedenkelijk allooi: buiten het buitensporige alcohol gebruik wordt hier een 16e eeuws behendigheidsspel gespeeld dat werkelijk bol staat van de onkuisheidssymboliek: de eierdans. Als middelpunt vervolgens St. Christoffel. Omgeven door tekenen van menselijk verval probeert hij door het Christuskind te dragen - dat steeds zwaarder wordt door de zonden die het van de mens overneemt - het (nood)lot der zondaars te verlichten. De afsluiting van het geheel wordt gevormd door een zeer bijzonder oorlogsscheepje dat geheel gevuld met mensachtige creaturen een duistere bestemming probeert te bereiken; gezien de onderlinge verstandhouding zal dit echter wel niet lukken.....