De sprinkhaan zong de hele zomer van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Zij dacht er niet aan om een wintervoorraad aan te leggen. De mieren waren de hele zomer al druk bezig met het zorgen voor de winter. In de winter klopt de sprinkhaan verkleumd en verhongerd bij de mieren aan voor wat eten. De mieren hebben eten genoeg, maar ze geven haar niets.

"Het is je eigen schuld sprinkhaan, dat je nu niets te eten hebt" roepen enkele mieren; en een paar oude wijze mieren voegen er nog aan toe: "ja, wie in de zomer niet wil werken, heeft in de winter niets te eten".