In de Middeleeuwen werd hard opgetreden tegen geesteszieken die als een gevaar werden beschouwd voor de omgeving. Deze zogenaamde "dullen" werden opgesloten of vastgebonden waar mogelijk was, zodat ze zo min mogelijk kwaad zouden aanrichten. Dit gebeurde vaak in stadspoorten, kloosters, begijnhoven en zelfs thuis. Tegen het einde van de 14e eeuw werd een toenemende isolering van de dullen merkbaar: de eerste dulhuizen ontstonden. Er kwamen aparte dulhuizen voor mannen en vrouwen. In deze dulhuizen werden de dullen al of niet geketend ondergebracht. Er heerste een regime vaak nog erger dan in de strengste gevangenissen. De geestelijkheid, die de verzorging op zich nam, dacht niet in de eerste plaats aan een medische behandeling: één der behandelingen was een pak slaag.

Vriendenkring "De Rijten" toont U op het eerste gedeelte van de wagen, een onhoudbare situatie van een krankzinnige die thuis wordt gehouden. Op het tweede gedeelte ziet U één der eerste dulhuizen voor mannelijke dullen in Brabant, waar de verzorging door broeders plaats vindt.