De landadel moest leven van de opbrengst van het land. Dat hield in dat de boerenbevolking een (groot) gedeelte van hetgeen zij verbouwde, moest afstaan aan de heer en wel in natura. Als tegenprestatie bood de adel de boeren een zekere mate van bescherming tegen overvallen van buitenaf. In de streek waar de adel de macht uitoefende zorgde zij ook vaak voor de rechtspraak. Binnen zijn gebied was de heer oppermachtig. Dit leidde gemakkelijk tot uitbuiting. Vooral in tijden van oorlog en bij misoogst had de boerenbevolking het zwaar te verduren.