De Brabanders kennen de Fransen van hun cultuur en hun frivoliteit. Frankrijk had in de negentiende / begin twintigste eeuw fantastische kunstenaars, die op imposante wijze aardige taferelen vereeuwigden.

Zo opent deze scene: De schilder (Henri Toulouse Lautrec), die zich laat inspireren door zijn omgeving. Genoegzaam geniet de elite op het terras van een voortreffelijke maaltijd. Schuin over de schouder wordt een blik geworpen naar iets geheel anders dan deze heerlijke gerechten nl. de mooie danseressen die een opzwepende dans tonen, waardoor deze gelegenheid "MOULIN ROUGE" genaamd, zijn bekendheid verwierf. Uitwaaierende rokken, in de lucht gegooide benen, dat begeerde menig Fransman. De Cancan in volle glorie.

Maar ook Brabant had destijds vermaarde kunstenaars, waarvan Vincent van Gogh de bekendste was. Men had dezelfde godsdienst en ook de Brabander begeerde mooie dames, zij het iets stiekemer. Men ging dan ook naar het frivole Parijs, om daar "de bloemetjes buiten te zetten". Maar ook hier kwam de schijnheiligheid om de hoek kijken. Voor het oog van het zogenaamde kerkvolk wilden de heren graag hun zonden beleiden. Berouwvol wilde men ter biecht gaan, om daarna met een zuiver geweten in dezelfde zonden te vervallen. De klok werd geluid, want monsieur le curé was niet waar hij behoorde te zijn, hij vertoefde regelmatig in wereldse sferen. Het gelui dwong hem dan echter weer met beide benen op de grond te staan en snel terug te keren op zijn Goddelijk pad.