Vriendenkring Haisjô laat u dit jaar een verhaal zien uit 'Alexanders Geesten', van de Vlaamse dichter Jacob van Maerlant. Hierin wordt beschreven hoe Alexander de Grote op een van zijn reizen bij een eiland aankwam waar alleen vrouwen woonden die uit onvrede met de mannen een eigen samenleving hadden gesticht. Het hoofddoel van deze vrouwen was het bij elkaar blijven en het onafhankelijk zijn van de mannen. Regelmatig gingen zij op hun paarden op rooftocht uit naar andere gemeenschappen. Dat waren voornamelijk menselijke gemeenschappen; er waren er echter ook die geheel bestonden uit gedrochten en wezens. Om zich voort te planten lieten zij zich bevruchten door mannen die eens per jaar daar mochten komen of door die monsters en wezens. Jongens die werden geboren werden met hun vaders teruggestuurd en de meisjes werden opgeleid tot ridder, en gingen na hun opleiding met hun moeders mee; om in leven te blijven overvielen zij vaak gemeenschappen, maar soms werkten zij ook in opdracht voor iemand in ruil voor goud of zilver. Bij alle vrouwen werd de rechterborst weggehaald om het hanteren van de speer en de boog te vergemakkelijken. De vrouwen trokken rond met en zonder hun paarden en werden mede daarom Amazones genoemd. Ze werden door de buitenwereld met schrik gadegeslagen, de mensen waren bang voor deze 'omgekeerde wereld'. Vóór de wagen zien we hoe het leven in de vrouwengemeenschap er aan toe gaat; u ziet onder andere de opleiding van de meisjes en de mannen die met de amazones mee moeten om de amazone-samenleving in stand te houden. Op de wagen ziet u eerst het bootje van Alexander de Grote die de leefwereld van de Amazones komt binnenvaren. Hij komt terecht in een dorp vol gedrochten en wezens die zich juist weer aan het verdedigen zijn tegen een aanval van de amazones onder leiding van hun opper-amazone Talrestis in haar strijdwagen. Het geheel wordt door Vriendenkring Haisjô weergegeven in een eigen interpretatie.