In een klein dorp hier dicht in de buurt, woonde eens een vrouwke met 6 kinderen. Toen de 7e geboren werd zei het vrouwke tot hare man: ik hoop dat hij beter eet dan de vorigen, want dat zijn toch zo'n schriel mannekes. Een fee die dat hoorde zei tot het vrouwke "ik zal uw wens in vervulling laten gaan. Ze raakte de baby aan met haar staf en zei: ge zult een boom van een kerel worden, een kerel zo groot als een huis." Vol trots liet het vrouwke na een maand de kleine aan de buren zien. Is het geen mirakels schon jong vroeg ze dan. Hij eet me de oren van de kop. En de jongen groeide maar door. Na 2 maanden kon hij niet meer in de wieg, na 4 maanden niet meer in een bed. na 6 maanden niet meer in de kamer, en na een jaar groeide hij aan alle kanten het huis uit. Zijn honger was niet to stillen. Met z'n allen konde ze nog niet genoeg eten aangesleept krijgen. Als de zon scheen huilde hij als een hond. Als het regende gilde hij als een varken.