Brabantsedag historie verbeeld door 333333 herinneringen

Tekst paradegids

Het poppentheater 'De Troubadours' heeft de droeve plicht, hun leden, en het publiek langs deze weg kenbaar te maken, dat het voorlopig niet meer kan optreden, tengevolge van de brand die uitgebroken is in de zaal 'Alost Sports' en al hun materiaal mede in de vlammen is opgegaan.

Jan Klaas is dood, maar hij komt terug!

Juryrapport

Algemeen:

Het werk van vriendenkring Ge Wit ’t Oit Noit Nie doet vanuit de verte denken aan een spookhuis op de kermis. Als het dichterbij komt herkent men een afgebrand gebouw. Het zwarte gevaarte straalt een grimmige sfeer uit. De somberheid slaat echter snel om als de doodskisten en de auto zich openen en er uit alle hoeken en gaten kleurrijke poppenkastfiguren verschijnen.

Theatrale/muzikale kwaliteit:

De jury is met name onder de indruk van hoe het beeld van de treurende theaterdirecteur na de brand van zijn poppentheater werd neergezet.
Geestig is het uitbundige spel van de ‘poppen’, maar de spellijntjes zijn eendimensionaal en kennen geen ontwikkeling.

De mannen die de rouwkaartjes afgeven missen de juiste intentie, zij geven te onverschillig stapeltjes af, gaan niet mee in de sfeer van het geheel. Dat geldt ook voor de gezichtsuitdrukking van de mannen die aan de zijkanten van de wagen lopen. Er is te weinig verbinding tussen de rouwstoet voor de wagen en de wagen zelf. Daardoor is het bijvoorbeeld niet meteen duidelijk waarom de vrouw in de rouwstoet dan weer huilt en dan weer lacht. Door de keuze voor groot spel is het voor het publiek niet mogelijk om mee te gaan in het echte drama van het afgebrande theater.

Overdracht van het onderwerp:

Deze act had wellicht ook ‘Jantje huilt, Jantje lacht’ kunnen heten. In net iets meer dan een minuut wordt een metafoor van het leven getoond: huilen, lachen, nieuw leven en dan weer de dood; het volgt elkaar allemaal razendsnel op. Opkomst en ondergang van het poppentheater is met veel humor in beeld gebracht. Het is erg creatief om zulk klein leed op te blazen tot deze tragedie. Het idee om rouwkaartjes uit te delen aan het publiek is erg sterk.

Artistiek-technische uitvoering:

De jury is onder de indruk van de wagen. De bewegende lijkenkisten die plotseling opengaan en veranderen in poppenkasten geven het werk een verrassende dynamiek. De opbouw is fraai: de lijkkisten laag, aan de zijkanten, de auto hoog in het midden. De afwisseling zwart/wit – kleur lijkt een signatuur te worden van deze vriendenkring. Het werkt fantastisch, maar het gevaar de ‘herhaling van zetten’ dreigt hierdoor wel.

Totale presentatie:

De omkering in het beeld geeft absoluut een wauw – effect. Het totaalbeeld is met veel zorg gemaakt, maar het spel is her en der slordig. Suggestie van de jury: werk meer zintuiglijk. Gebruik bijvoorbeeld echte wierook.

Parade video's: