Theatrale/muzikale kwaliteit:

Een statig, aankomend beeld als tragische start waarin het geluid van de cello maar vooral ook de “kistdragers” (al ware het een begrafenis) het beeld inleiden en de toon stevig zetten. De muziekkeuze is passend en goed. Interessant dat de ‘still’, het moment van impact vervolgens is verkozen tot hoofdbeeld en vertaald wordt door middel van een slow motion fragment. Bijna invoelbaar hoe de mensen in de goed gevulde wagon overmeesterd/verrast worden door de immense krachten van impact. Deze scene is sterk neergezet en weet de bezoekers te pakken. Het loskomende bestek en glazen zorgen voor een extra sterk slow motion ervaring. De aandacht gaat vooral naar de scenering en naar de mensen uit, wat komt doordat de wagon zelf relatief simpel, zonder veel details is vormgegeven.

Overdracht van het onderwerp:

Het is interessant om deze gebeurtenis te pakken als onderwerp bij het thema ‘Wat een dag!’ In het boekje wordt goed omschreven waarom deze dag, een fantastische bron voor inspiratie als je het langs de lijn zet van de razendsnelle nieuws feed van nu, maar in het beeld komt dit verder helemaal niet aan bod. De jury ervaart dit als een gemiste kans om tot gelaagdheid te komen.

Artistiek – technische uitvoering:

Qua beeld en verhaal werkt het erg goed om eerst de impact te tonen en daarna pas de aanstichter; de locomotief. Jammer dat wat bij de wagon wel werkte bij het nabeeld, de locomotief, niet uit de verf komt. Buiten het sterk gepositioneerde houten ‘schutting’ gedeelte voorop de locomotief is er vrij weinig te zien qua krachtspel dat in de fantasie doet prikkelen. Het lijkt erop dat de nabootsing van de werkelijkheid te veel aandacht heeft gekregen waardoor de verbeelding te weinig kans krijgt om tot leven te komen. Doordat de wat plat vormgegeven locomotief wordt node spanning gemist en komt de scene achterop niet echt meer tot zijn recht.

Totale presentatie:

In compacte vorm wordt de treinramp van Kontich treffend in beeld gebracht.