Theatrale en muzikale kwaliteit:

Bij de wagen van Hopeloos wordt de kracht van speciaal zelf gecomponeerde muziek voelbaar. Meer dan bij ander wagens vormen wagen, spel en muziek een eenheid. Dat verdient navolging.

Hoewel de meeste spelers identiek gekleed zijn, hebben alle narren een eigen spel, een eigen karakter, een eigen handeling. Het narretje dat popcorn vreet is een goed en geestig voorbeeld. En doordat al het spel dezelfde dynamiek heeft, kleurt het toch weer naar elkaar toe. Krachtige samenwerking.

Het spel rond de lege lijsten achter de wagen, waarbij het publiek wordt nagespeeld of gespiegeld, is uitdagend en verzorgd.

Overdracht van het onderwerp:

Het gedrag van de nar is een spiegel van het zelf. Een mooi filosofisch en oeroud cultuurhistorisch motief dat perfect past in het thema. Immers de omkering zelf is een belangrijke bron van zowel vermaak als reflectie. Die bespiegeling wordt letterlijk gesymboliseerd door de vele narrenspiegels die het publiek worden voorgehouden. De narren lachen om het publiek, hetgeen met een onderliggend knullig melodietje, heel goed interactief werkte. Zelfspot als bron van relativerend, vermakelijk inzicht.

Artistiek-technische uitvoering:

Trekvoertuig hobbelt heel mooi; complementair aan de humor. De wagen zelf heeft wat weinig contrast en diepte. Mooi geheel van symbolische zitmeubels, dat werkt als een grote wand met kasten/spiegellijsten die ook aan loepvormen doen denken. Als de spiegelvormen naar buiten bewegen trekt de aandacht sterk naar het binnenste van de wagen, dat boordevol details zit en waar erg veel gebeurt. De kleurkeuze voor de narrenkleding is misschien niet de beste, niet primair genoeg. Daarmee wordt de veelkleurigheid van de nar, die wel in zijn actie zit, niet ondersteund. De gebobbelde spiegels leveren een gepast vertekend beeld. In de vormgeving wordt niet duidelijk wanneer en waarom het narrenschip de omslag maakt van vermaken naar uitlachen.