Theatrale en muzikale kwaliteit:

We zien een praalwagen met een wat statisch mechaniek. De ballonnen komen net te weinig los van de grond en gaan niet echt zweven. We horen een dominant geluid van branders, dat op het moment van de take-off overgaat in geluid dat aantrekkelijke hemelse rust verklankt. Goed gedaan. In de parade achter de wagen is het mooi hoe de angst voor het opstijgen afgewisseld wordt met de vreugde en verwondering van het opstijgen. Theatraal is er echter weinig ontwikkeling. We ervaren niet dat de dagelijkse sleur overboord wordt gegooid. Er valt meer variatie uit dit spel te halen: alle spelers doen min of meer hetzelfde.

Overdracht van het onderwerp:

Een prachtig nostalgisch beeld met al die maar licht opstijgende luchtballonnen op een wagen met passagiers die hun lot zichtbaar onzeker tegemoet gaan. Juist dat verhaal van de knikkende knieën in het geheel van betoverende ballonnen kwam sterk naar voren. Een geweldig expressief sfeerbeeld, maar zonder symbolische gelaagdheid of actualisering in een wereld van drones.

Artistiek-technische uitvoering:

De hele wagen mist focus. De grootte en het omhoog gaan van de ballonnen zijn bescheiden. Door de iets grove textuur ogen ze lomp en zwaar. De compositie met grote en kleine ballonnen, het kleurgebruik, samen met geluid, zorgen toch voor een zweef beleving. De lange touwen die gebruikt worden om ze aan de grond te houden versterken dat gevoel. We zien geen samenhang tussen het overboord gooien van ballast en het opstijgen, was dat wel bedoeld? In het geheel erg fijn kleurgebruik, mooie kleding, mooie decoratie. Het zou gaaf zijn geweest voor het tijdsbeeld als de kleurige ballonnen van de loopgroep waren zoals vroeger, dus zonder felle kleuren maar meer van dierlijke ingewanden en of ongekleurd rubber.