Overdracht van het onderwerp:

Een mooie start met de bij als leverancier van de grondstof voor kaarsen en Bolsius als temmer er bovenop. De wagen met verkleurende druipkaarsen en mensen met bolle druppels brengen het onderwerp goed in beeld maar roept ook vragen op: de mensen kijken verdrietig, de bolletjes lijken tranen, heeft dat met de dood van Bolsius te maken? Dat zou de draagprocessie achteraan verklaren met een niet meer levende Bolsius. Strak geregisseerde dragers overigens, refererend aan de rijke Roomse traditie. Het voorgedragen ‘gedicht’ brengt sfeer rond de wagen en legt een verbinding tussen de onderdelen.

Theatrale en muzikale kwaliteit

De presentatie in zijn geheel is weinig boeiend of verrassend. De kostuums gaan mooi op in de kaarsen. In hun massaliteit werkt het beeld van de witte misdienaars ook goed. In het spel ontbreekt een verhaal en daarom overtuigt het acteren ook niet; er gebeurt te weinig en dan blijft het bij een mooi plaatje. De eigen versie van een candle light gedicht met de stem van Jan Veen ligt net te ver van de sentimentele romantiek om persiflerend te zijn.

Artistiek-technische uitvoering

De vormgeving is interessant in kleur, materiaal en verhouding, vooral bij de wagen met de bij. Die vormt een prachtig geheel met bloemen en honingraten. De kop is wat plat maar toch nog overtuigend. Door het kleurgebruik krijgt het een fijne dieptewerking. Jammer dat de nep benen van Bolsius niet in de goede verhouding zijn, dat stoort echt. De hoofdwagen komt wat rommelig over; dat acteurs als kaarsvet fungeren komt niet helemaal uit de verf. Het bijzondere proces om tot witte kaarsen te komen is niet zichtbaar gemaakt. De loopgroep achteraan heeft een mooie deining. De hoofddeksels zijn een leuk detail in het geheel.