Overdracht van het onderwerp:

Al bij het meegevoerde naambord door twee meidenkoppen in een schilderlijst wordt het thema aangekondigd. Het contrast van de wagen met gesloten ‘selfie-luiken’ is groot als de luiken opengaan onder meerkleurige rook. Er verschijnt een reeks schilderijlijsten met een keur aan ‘zeventiende-eeuwse’ portretten en attributen uit die eeuw. De verschillen en overeenkomsten tussen het portret van vroeger en het zelfportret in de huidige tijd komt duidelijk tot expressie. De vrolijkheid spat ervan af. Tegelijkertijd kan het als waarschuwing gezien worden dat het ‘ik-tijdperk’ kleurloosheid en verlies van uniciteit oplevert. Heldere boodschap in mooie beeldtaal.

Theatrale en muzikale kwaliteit:

Verrassende voorstelling door originele vormgeving waarin ook nog eens knap met twee ‘tijden’ wordt gespeeld. Het fenomeen massa is treffend toegepast, want hoe groot is deze wagen wel niet. De toepassing van kleurstoffen is zeer op zijn plaats. Aan de flanken van de wagen wisselen vlakheid en levendigheid, kleur en zwart/wit elkaar af, waarbij vroeger met kleur ‘smeet’. Een verrassende en effectieve omkering. De kleppen van de kastjes, de mimiek bij de spelers en de kostuums afgeblust met heerlijke muziek bieden de toeschouwer een kijk-, luister- en beleefspektakel.

Artistiek-technische uitvoering:

De voor en achterwagen lopen vlekkeloos door in de hoofdwagen zodat het één enorme massa oplevert. Simpele vormen maar er is veel te zien, zowel bij de open als bij dichte luiken. Het contrast tussen de foto’s en levende beelden, mede door het strooien van pigment (goede toevoeging!) is buitengewoon waardoor het goed binnenkomt. De dozenopbouw van de wagen is groot en misschien wel efficiënt voor het onderwerp, maar oogt her ben der onafgewerkt. Bijzonder goed artistieke vertaling van het verleden dat het ‘won’ van het heden: het contrast tussen handgemaakt/ambachtelijk/echt van vroeger en grijs/onecht/selfie van nu. In de muziek zit ook een contrast. Jammer dat het gesproken deel niet te verstaan is.