Rangschikking
14e prijs
Tekst paradegids
U leest het goed! De kaartverkoop voor het Brabantse Kampioenschap Tonpraten is weer gestart en dit is uw kans om erbij te zijn!
Tijdens de 66ste editie nemen de beste tonpraters van onze verenigingen het opnieuw tegen elkaar op in strijd om de felbegeerde Parel! Wie is er dit jaar het mikpunt? Is het de nieuwe voorzitter? De wagen van een van onze verenigingen? Of worden we verrast met een nieuw typetje of de perfecte grap? Dus zorg dat u een kaartje heeft, ga er goed voor zitten en laat het vooral over u heen komen!
Tonpraten, een echte carnavalstraditie die sinds de jaren 50-60 een vast onderdeel is op elke crnavalskalender. Een avond die vaak garant staat voor plezier! Tegrnwoordig draait het tonpraten om het gekozen typetje en zijn verhaal, maar dat is niet altijd zo geweest. Een echte tonprater (vroeger de nar) nam juist de lokale ontwikkelingen of publieke personen op de hak.
Juryrapport
De wagen hinkt op twee benen. Je wilt het publiek de spiegel voorhouden en je wilt de traditie van het tonpraten laten zien. Als je die twee niet heel zorgvuldig uitwerkt, mist het kracht en dat is een beetje wat hier gebeurt.
Er zit geen echte spanning in de wagen. Het begin is leuk, met de dansmarietjes. Al vragen enkele juryleden zich af wat ze daar precies voor betekenis hebben, ook omdat het wat rommelig oogt en omdat er weinig connectie is tussen de groep en de wagen. Gaan we naar een tonpraatavond of naar een circusvoorstelling?
De entree van de wagen zelf kan de jury het meest bekoren. De ingang van het theater is goed uitgewerkt en bevat leuke aanwijzingen naar andere wagenbouwersgroepen. Al wordt een caissière gemist. Daarna volgt een rood gordijn met daarop tonnen en spelers erin. De herhaling van de tonnen geeft het geheel een leuk aanzicht, net als de bloemen op de balkons.
Na de entree mogen er een paar stevige oneliners komen die het publiek in de maling nemen en het verhaal en gevoel van het tonpraten duidelijk maken. In plaats daarvan is gekozen voor het letterlijk verbeelden van beeldspraak en dat geeft weinig gevoel en beleving.
Het spel wordt met plezier gebracht maar mist de kracht van de echte tonpraters. Juist de typetjes die zo kenmerkend zijn voor dit genre komen onvoldoende naar voren. Met authentieke personages - bekend of onbekend - wordt het thema tonpraten veel sterker en overtuigender overgebracht. Nu wordt er muziek gedraaid, maar dat is toch niet wat er in de ton gebeurt? Hetzelfde geldt voor de keuze om de kleding uniform te houden, dat is niet nodig. Het beeld wordt hierdoor een beetje cliché en het geheel gaat te veel lijken op een carnavalswagen. Wat wil je vertellen?
De enthousiaste spelers zetten het publiek wel te kijk door contact te zoeken en dan de ton open te klappen en de toeschouwers een spiegel voor te houden. Moet je jezelf eens zien! Nee, we zien onszelf niet, daarvoor moeten de spiegels meer kantelen, nu zien we vooral de lucht. Hoe leuk de vondst ook is om het ‘de spiegel voorhouden’ zo letterlijk te nemen, de wijze waarop draagt bij aan een rommelig totaalbeeld. Ook omdat de afwerking van de wagen niet overal top is en de vormgeving niet erg verfijnd, het oogt wat simpel. Details en verfijning ontbreken, waardoor de puntjes op de i onvoldoende zichtbaar zijn.
Foto's voorbereiding:
